Για τη Λυτρωση

η λυτρωση θα ρθει..


οταν βγαλω
μια τριχα απ τα μαλλια μου
διχως να σκεφτω το δευτερολεπτο του πονου


οταν κοιταξω
τον παντα ησυχο δρομο απ το παραθυρο
και τον δω να εγκωμιαζεται απο την καταστροφη του


η λυτρωση θα ρθει...



οταν δω
για πρωτη φορα
μια πορτα να κλεινει





οταν κρεμασω
τους αλλους μου εαυτους διπλα στα ρουχα μου
και βγω στον ηλιο με την βραδυνη μου οψη

η λυτρωση θα ρθει...

οταν ξεχασω
το χαμογελο στον καθρεφτη μου
γιατι η λογικη εγινε αρρωστια
και ζηταει απελπισμενα τα ματια μου

οταν ξερασω
τις σκεψεις μου τη σωστη στιγμη
γιατι δεν εχω λεφτα να πλυνω την ντροπη μου

θα ρθει...

οταν ολος ο κοσμος γινει γαλαζιος
και οι πληγωμενες ανταυγειες του
μπαλωσουν τις ασθενικες ορμες μου
και η λαμψη του
θα μεινει για παντα στα ματια μου
καθως θα αφουγκραζομαι τη ζωη μου
στα καθισματα του λεωφορειου

2011 δεκεμβρης

Το δωμάτιο μου είναι μικρό
δεν έχει ούτε ξεφτισμένα έπιπλα
ούτε κεριά,ούτε τρομακτικές σκιές
το αντίθετο μάλιστα
το φως είναι τόσο έντονο που μ' αρρωσταίνει
είναι και η σιωπή της ώρας
που θέλουν να κάνουν όλη την τρέλα του κόσμου να βγει απ το δικό μου στόμα
όχι όμως,όχι ακόμα

ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ & ΜΠΥΡΑ

ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Δεν έχεις παρά να γαμήσεις ένα σεβαστό αριθμό γυναικών
ωραίων γυναικών
και να γράψεις κάμποσα υποφερτά ερωτικά ποιήματα.
Μη σε νοιάζει για την ηλικία σου
και για τα νιόβγαλτα ταλέντα.
Πίνε απλώς περισσότερη μπύρα
μπύρα, πολλή μπύρα
και πήγαινε στον ιππόδρομο τουλάχιστον
μια φορά την εβδομάδα
και παίρνε τα
αν μπορείς.
Είναι δύσκολο να μάθεις να τα παίρνεις
όλοι οι άσχετοι είναι υποψήφιοι χασούρες.
Και μην ξεχνάς τον Μπράμς σου
και τον Μπαχ σου
και την μπύρα σου.
Μην πολυκουράζεσαι.
Να κοιμάσαι μέχρι αργά το απόγευμα.
Απόφευγε τις πιστωτικές κάρτες.
Τέλος πάντων, πλήρωνε τοις μετρητοίς.
Να θυμάσαι πως δεν υπάρχει μαλακία
σ' αυτόν τον κόσμο που να κάνει πάνω από πενήντα δολάρια
(το 1977).
Αν έχεις τη δυνατότητα ν' αγαπήσεις,
αγάπησε πρώτα τον εαυτό σου
μα έχε πάντα υπ' όψη σου την πιθανότητα
μιας ολοκληρωτικής αποτυχίας
-είτε δίκαιη είναι η αιτία της
είτε άδικη-
μια πρόωρη εμπειρία θανάτου δεν είναι
απαραίτητα κακή.
Μείνε μακριά από εκκλησίες και μπαρ και μουσεία
και να καιροφυλαχτείς
σαν αράχνη-
ο χρόνος είναι σταυρός του καθενός,
συμπεριλαμβανομένων
της αποπομπής
της αποτυχίας
της προδοσίας
όλης της σχετικής σαβούρας.
Κρατήσου με τη μπύρα.
Η μπύρα τρέφει αδιάκοπα το αίμα,
η μπύρα είναι σύντροφος πιστός.
Πάρε μια μεγάλη γραφομηχανή
και καθώς τα βήματα έρχονται και φεύγουν
κάτω απ' το παράθυρό σου
πάλεψέ την άγρια, δώσ' της να καταλάβει.
Βάρα στο ψαχνό.
Και να θυμάσαι τις παλιοκαραβάνες
που πάλεψαν γερά,
τον Χεμινγουέη, τον Σελίν, τον Ντοστογιέφσκι, τον Χάμσουν.
Αν νομίζεις πως αυτοί
δεν τρελάθηκαν
δίχως γυναίκα
δίχως φαΐ
δίχως ελπίδα
δεν είσαι ώριμος ακόμη.
Πιες περισσότερη μπύρα,
υπάρχει καιρός.
Κι αν δεν υπάρχει,
καλά είναι κι έτσι.


ΜΠΥΡΑ

Ούτε που ξέρω πόσες μπύρες
έχω κατεβάσει
περιμένοντας να γίνει
κάτι της προκοπής.
Ούτε που ξέρω πόσο κρασί, πόσο ουίσκι,
πόση μπύρα
- μπύρα ιδίως -
έχω κατεβάσει.
Χωρίζοντας με γυναίκες,
περιμένοντας το χτύπημα του τηλεφώνου,
περιμένοντας τον ήχο βημάτων·
και το τηλέφωνο να μη χτυπά
παρά μονάχα όταν είναι πια αργά
και τα βήματα να μη φτάνουν
παρά μονάχα όταν είναι πια αργά.
Όταν κοντεύει το στομάχι να μου βγει
από το στόμα,
έρχονται, φρέσκιες-φρέσκιες, σαν ανοιξιάτικα λουλούδια:
“Μα τι στο διάολο έχεις πάθει;
Έτσι που έγινες θα κάνεις
τρεις μέρες να με γαμήσεις!”

Τα θηλυκά κρατιούνται καλά.
Ζουν επτάμισι χρόνια παραπάνω
από τ’ αρσενικά και πίνουν ελάχιστη μπύρα
μιας και ξέρουν πως κάνει κακό
στη σιλουέτα.

Την ώρα που εμείς τρελαινόμαστε,
εκείνες γυρίζουν,
γελώντας, χορεύοντας
με σκληροτράχηλους καμπόυδες.

Πάει καλά! Υπάρχει και η μπύρα.
Κάργα σακούλες μ’ άδεια μπουκάλια,
κι όταν τραβήξεις κανένα,
τ’ άλλα πέφτουν απ’ το βρεγμένο πάτο
της χαρτοσακούλας,
κατρακυλώντας,
χτυπώντας,
αδειάζοντας γκρίζες στάχτες, νοτισμένες,
κι αποπίματα.
Ή πάνε και πέφτουν στις 4 το πρωί,
κάνοντας το μόνον ήχο
της ζωής σου.
Μπύρα.
Θάλασσες, ποτάμια μπύρα.
Μπύρα, μπύρα, μπύρα.
Το ράδιο παίζει ερωτικά
τραγουδάκια
καθώς το τηλέφωνο σιωπαίνει ακόμα,
πάνω-κάτω
και παντού
μονάχα μπύρα.

Τσάρλς Μπουκόφσκι
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Ο Τοίχος

Θα έλεγα ότι ζει σε ένα δωμάτιο
εκείνος που ονειρεύεται
σε κείνο το σπίτι με τα κλειστά παντζούρια
και πότε πότε ανοίγει η πόρτα
και του πετάνε λίγο φαγητό
μα εκείνος δεν το τρώει,
και όλοι απορούνε πως ειναι δυνατόν και στέκεται ακόμα όρθιος
κι εκείνος συνεχίζει και στέκεται,κοιτάζοντας τον τοίχο
η ματιά του είναι τόσο δυνατή,που ο τοίχος έσπασε
και φανέρωσε άλλους τοίχους, τον ένα πιο γερό από τον άλλο
όλοι όμως γρεμίζονταν σαν τους κοιτούσε
μέχρι που και ο τελευταίος τοίχος έπεσε,
και αντίκρυσε δύο μάτια
τότε μόνο έκανε να δαγκώσει μία μπουκιά
μα στη θέα τους η δύναμη του έγινε απελπισία
καθώς η ομορφιά τους ήταν περισσότερη απ' όση μπορούσε να αντέξει
έκλεισε τα βλέφαρα για μια στιγμή
και όταν τα ξανάνοιξε,ο τοίχος ήταν ξανά εκεί

θα έλεγα ότι ζει σε ένα δωμάτιο
εκείνος που ζητιάνεψε την αγάπη
στο ίδιο σπίτι με τα κλειστά παντζούρια
και πότε πότε ανοίγει η πόρτα
και του πετάνε λίγο φαγητό



μα εκείνος δεν το τρώει...

Οι Δρόμοι

Οι δρόμοι γεμίζουν με άδεια κορμιά
με χλωμές φιγούρες που χάνονται τη νύχτα
με πλήθη που τρέχουν πάνω κάτω βιαστικά
με πρόσωπα που φαίνονται να μένουν τα ίδια

΄Οσο κι αν στενεύουν,δεν τελειώνουνε ποτέ

Οι δρόμοι γεμίζουν με γκρίζες ημέρες
με βαμμένους αγγέλους μολυσμένων παραδείσων
με ζητιάνους απ την κόλαση φερμένους
με "άγιους" σκύλους στα μετάξια βολεμένους

'Οσοι κι αν πεθαίνουν,οι δρόμοι θα διψούν

Οι δρόμοι γεμίζουν με ψεύτικα λόγια
με βλέμματα που τρέμουν το γαλάζιο ουρανό
με σκιές και μπουκάλια σπασμένα στους τοίχους
με ελπίδες,να αργοπεθαίνουν στα κρυφά

Δρόμους γεμάτους από ώρες ατέλειωτες,διαβαίνουμε

ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΕΜΑΣ (περσινό τραγούδι μελλοποιημένο κιόλας)

Ισως δεν ειμαστε αυτοι που περιμεναμε
η εγω ζω σε εναν αλλο κοσμο μακρινο
μας παρασερνει το ποταμι,και απραγοι να μενουμε
κοιτω πισω και βλεπω εναν τοιχο αδειανο

γυρευουμε ζωη σε μια στειρα εξαλλοσυνη
και μας σκοτωνει μια σταγονα,αληθειας στο κρασι μας
στα δυσκολα ικετευουμε για λιγη καλοσυνη
ποτιζουμε μοναχοι με αλατι την πληγη μας

μοιρασμενοι σε αγαπη,προδοσια και στο παθος
φοραμε καθε μερα τις μασκες της ντροπης
ξεριζωμενοι στην ψυχη απο καποιο ακομα λαθος
βουλιαζουμε ανεμποδιστοι στη λιμνη της σιωπης

δεν εμπιστευομαι φιλοσοφους και καλλιεργημενους
μονο παλιατσους που σπαραζοντας μου λενε την αληθεια
θελω ναυαγια να ανασταινονται,μαζι με πεθαμενους
καμμια στιγμη με αλλη,να μην ειναι η ιδια

ψαχνω πνοη σε ενα ετοιμοθανατο κορμι
με ενα βημα προσπαθω,να διασχισω γη και ουρανο
μην κλαις και μην θρηνεις την τσακισμενη σου ζωη
ετσι και αλλιως
θα χαθεις και θα χαθω σαν του τσιγαρου τον καπνο

Τι είναι το Υπόγειο?

Το υπόγειο σαν όνομα προέρχεται απ το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ντοστογιέυσκυ.Αυτό όχι γιατί είμαι τόσο τραγικός χαρακτήρας όσο ο ήρωας του βιβλίου(που δεν είμαι),αλλά γιατί υπάρχουν στιγμές που για όλους μας γίνονται υπόγεια.Και σαν είμαστε μόνοι μας,ότι ειπώνεται στο υπόγειο,μένει στο υπόγειο..Ισχύει?Ο χρόνος θα δείξει.