Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Αθήνα.


Πόσο κακό μου κάνανε τα τρένα
όταν έψαχνα να βρω στους φίλους μου δικαιoσύνη
σήμερα φίλησα τις ράγες τους
και τα χείλη μου έσταξαν ευγνωμοσύνη

Kι όμως οι Κριτές συνέχισαν
τον τυφλό χορό τους
και με θαύμασαν καθώς περνούσα
χωρίς σκιά ξοπίσω μου
Kαι τι θα γίνει με αυτούς που βλέπουν
το αίμα ροζ,τους δρόμους πράσινους,
τη θάλασσα μπλε και τον ουρανό γαλάζιο?
Ποιός θα τους πει να δουν τον κόσμο με άλλο μάτι?

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013


Μακαρι να επαιρνα λεφτα
για να αγαπησω καποιον
επιτελους σαν επαγγελματιας,
θα εκανα σωστα τη δουλεια μου

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Τότε που παραλίγο να κατακτήσω τον κόσμο


Μια μέρα γύρισα,για να βρω το σπίτι μου να καίγεται.
Ό,τι πριν μου ήτανε θλιβερό και αδιάφορο,
τώρα είχε αυτή τη θριαμβευτική λάμψη,και
τα μπαλκόνια και τα παράθυρα άρχισαν να με κοροιδεύουν..
Κοκκάλωσα και υπόμεινα το θέαμα,και μπορώ να πω
πως βρήκα κάποια ευχαρίστηση,έτσι που με εκδικούνταν
το ίδιο μου το κτήμα..
Άρχισε να βρέχει.Οι φωτιές στο σπίτι έσβησαν.
Αυτός ο καπνός με πνίγει με τον χειρότερο τρόπο.
Δεν μου μένει τίποτα να κάνω,παρα να στέκομαι στη βροχή.
Είμαι τόσο μούσκεμα,που δεν με νοιάζει πια.Ίσα ίσα,
βρίσκω και κάποια ηδονή στην αδυναμία μου..
Πιστεύω πως αυτή η στιγμή ειναι μια δοκιμασία,και η ίδια η βροχή,
μια μυσταγωγία,σε αυτό που τόσο λάτρεψα να περιμένω!

Φαίνεται πως είμαι έτοιμος πια,να ανέβω στο βάθρο,
μαζί με όλους τους τσακισμένους,τους πικρόχολους
και άπληστους
και να τυλίξω τον κόσμο στην καταστροφή μου,
με το κακό μου μάτι μες τα μάτια του
και τα ωραία μου δάχτυλα στο λαιμό του....

Όταν ξεθύμανε η βροχή,μου άφησε μόνο  βήχα,και νερό μέχρι το κόκκαλο..Μπορούσα να κατακτήσω τον κόσμο και κάτω από ένα υπόστεγο...
Παλιότερα,μου φαινόταν ότι μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο έπος για σένα.
Τελικά έγραψα μόνο αυτό το ποίημα.