Τότε που παραλίγο να κατακτήσω τον κόσμο

Μια μέρα γύρισα,για να βρω το σπίτι μου να καίγεται.

Ό,τι πριν μου ήτανε θλιβερό και αδιάφορο,

τώρα είχε αυτή τη θριαμβευτική λάμψη,και

τα μπαλκόνια και τα παράθυρα άρχισαν να με κοροιδεύουν..

Κοκκάλωσα και υπόμεινα το θέαμα,και μπορώ να πω

πως βρήκα κάποια ευχαρίστηση,έτσι που με εκδικούνταν

το ίδιο μου το κτήμα..

Άρχισε να βρέχει.Οι φωτιές στο σπίτι έσβησαν.

Αυτός ο καπνός με πνίγει με τον χειρότερο τρόπο.

Δεν μου μένει τίποτα να κάνω,παρα να στέκομαι στη βροχή.

Είμαι τόσο μούσκεμα,που δεν με νοιάζει πια.Ίσα ίσα,

βρίσκω και κάποια ηδονή στην αδυναμία μου..

Πιστεύω πως αυτή η στιγμή ειναι μια δοκιμασία,και η ίδια η βροχή,

μια μυσταγωγία,σε αυτό που τόσο λάτρεψα να περιμένω!

Φαίνεται πως είμαι έτοιμος πια,να ανέβω στο βάθρο,

μαζί με όλους τους τσακισμένους,τους πικρόχολους

και άπληστους

και να τυλίξω τον κόσμο στην καταστροφή μου,

με το κακό μου μάτι μες τα μάτια του

και τα ωραία μου δάχτυλα στο λαιμό του....

Όταν ξεθύμανε η βροχή,μου άφησε μόνο  βήχα,και νερό μέχρι το κόκκαλο..Μπορούσα να κατακτήσω τον κόσμο και κάτω από ένα υπόστεγο...